Rosja w XIX wieku osiągnęła to, co czego nie udało się dokonać Turkom, Persom czy Mongołom – podbiła cały kraj. Za czasów carskich Gruzja na powrót stała się jednością, pozbawioną jednak upragnionej samodzielności. Początek XX wieku okazał się szansą na krótką niepodległość i ponowne wchłonięcie, tym razem przez ZSRR.
W 1918 roku, po wybuchu Rewolucji Październikowej, ogłoszono niepodległość. Sytuacja była bardzo skomplikowana. Świeżo po zakończeniu I Wojny Światowej w kraju nadal pozostawały armie turecka, angielska i niemiecka. Nieuregulowane sprawy granic i roszczenia sąsiadów nie pozwalały na wykonanie jakiegokolwiek ruchu. Doszło nawet do wojny z Armenią. Demokratyczna Republika Gruzji targana konfliktami zbrojnymi przetrwała tylko trzy lata. Ciekawostką jest fakt, że Gruzja była jedynym krajem na świecie, w którym do władzy doszli mienszewicy. W 1921 roku do kraju weszła Armia Czerwona, a w ZSSR władzę objął Gruzin Iosif Wissarionowicz Dżugaszwili (Józef Stalin). Na całym Kaukazie doszło do prześladowań rdzennej ludności. Również w Gruzji dokonywano przesiedleń i prób wynarodowienia mniejszości narodowych. Czarę goryczy przelały masowe aresztowania i zsyłki za rzekomą działalność antyradziecką, a także komunistyczna kolektywizacja rolnictwa. W czasie II Wojny Światowej kraj znowu został podzielony – część mieszkańców wstąpiła do Wermachtu, widząc w III Rzeszy sojusznika w walce z Rosją, pozostali zasilili szeregi Armii Czerwonej. Na wielu frontach dochodziło do bratobójczych walk. Odwilż nadeszła po wojnie i śmierci Józefa Stalina.
W latach 70. kurorty nad Morzem Czarnym i sanatoryjne ośrodki rozsiane po całym kraju zapełniły się rosyjskimi obywatelami i dygnitarzami. Wycieczki szkolne z całego Związku Radzieckiego przyjeżdżały do położonego w okolicy Kutaisi kompleksu jaskiń Sataplia, gdzie odkryto jedyne w rejonie ślady dinozaurów. Gruzińska Socjalistyczna Republika Radziecka była perłą w koronie ZSRR, jedną z najbogatszych republik. Zbudowano drogi, z których większość funkcjonuje do dzisiaj, rozwinięto sieć kolejową. Na rosyjskich stołach zagościły znakomite gruzińskie wina i wody mineralne. Eksportowano owoce i warzywa do wszystkich pozostałych republik. Dzięki klimatowi w Gruzji zbiory winogron, arbuzów i cytrusów są możliwe nawet cztery razy w roku. Należy podkreślić, że gruzińskie pola i przemysł rolniczy dopiero w drugiej połowie XX wieku odzyskały świetność z czasów królowej Tamar! Rodzinną ciekawostką jest, że moi wujowie, którzy pracowali dla gruzińskiego rządu (mój wuj Nodar Gogoberidze był wiceministrem finansów) lub zajmowali się biznesem, co tydzień czarterowali samolot, by w ten sposób wysyłać na sprzedaż warzywa i owoce do Moskwy! Skala przedsięwzięcia doskonale świadczy o sytuacji, która panowała w radzieckiej Gruzji przełomu lat 70. i 80.
Gdy nadeszły czasy pierestrojki, znowu pojawiła się możliwość zbudowania samodzielnego państwa.
Przedostatnia część za dwa tygodnie.
Zobacz także pozostałe wpisy o historii Gruzji
HISTORIA GRUZJI – PANOWANIE ROSYJSKIE (XVIII–XIX wiek)
HISTORIA GRUZJI – IMPERIUM W RUINIE (XIII–XVII wiek)
HISTORIA GRUZJI – ZŁOTY WIEK (XII-XIII wiek)
HISTORIA GRUZJI – KOLCHIDA I KARTLIA (II i I tysiąclecie p.n.e.)
