Historia Gruzji, wstęp, „Srebrny Lis”
7 lipca 2014 roku w wieku 86 lat zmarł były prezydent Gruzji Eduard Shevardnadze (1928–2014). W swojej politycznej karierze był on Ministrem Spraw Zagranicznych w ZSSR (1985–1990) w czasach upadku Muru Berlińskiego i procesu pierestrojki, liderem Gruzińskiej Partii Komunistycznej, w końcu jako drugi piastował najwyższe stanowisko po odzyskaniu niepodległości. Rządził od 1995 do 2003 roku, gdy w wyniku silnych protestów przeciwko sfałszowanym wyborom nastąpiło przekazanie władzy zwane Rewolucją Róż. Jego śmierć stanowi zamknięcie kolejnej epoki w historii tego niewielkiego, ale pięknego kraju położonego na Południowym Kaukazie, na historycznej, kulturowej, ale też umownej granicy Europy i Azji.
W mediach porównywano Shevardnadzego do rządzącego w latach 1072–1089 króla Giorgiego II, który zastał kraj w czasie „prosperity”, a doprowadził go do katastrofy. Podobnie stało się właśnie w latach 90., gdy rozpieszczana za czasów ZSRR Gruzja ugrzęzła w kryzysie, biedzie i głodzie. Korupcja urosła do niebotycznych rozmiarów, doszło również do utraty integralności kraju i eskalacji separatystycznych dążeń słynnej Adżarii z kurortem Batumi i ogarniętych wojnami regionów Abchazji i Osetii Południowej. Wszystko to spotęgowało jeszcze przepaść między Gruzją a wyzwolonymi w tym samym czasie państwami w Europie Wschodniej. Polscy turyści, którzy przyjeżdżają obecnie do Gruzji, mówią o widocznych co najmniej 20 latach różnicy. Z drugiej strony trudno odebrać prezydentowi zwanemu „Srebrnym Lisem” zasług związanych z ogromnym projektem ropociągu Baku–Tbilisi–Ceyhan, próbami wejścia Gruzji do NATO, a także mozolnym przeprowadzeniem kraju od republiki w ZSSR do demokratycznej współczesności. Nic, co dzieje się na Kaukazie, nie jest jednostronne i proste do zaszufladkowania. Widać to w każdej dziedzinie życia, w każdym momencie dziejów. Na przykładzie historii życia Eduarda Shevardnadze można by opowiedzieć o tysiącach lat historii Gruzji.