Historia Gruzji – XIII – VIII wiek p.n.e.
Historia Gruzji już od starożytności jest pasmem wzlotów i upadków, okresów ogromnego dobrobytu i rozwoju, gdy Gruzini panowali w rejonie od Morza Czarnego do Morza Kaspijskiego, a także mrocznych czasów, gdy państwo było okrojone do jednego maleńkiego kawałka, który broniąc swojej kultury, unikalnego języka i prawa do życia, zmuszony był przeciwstawiać się miażdżącym siłom Turków, Mongołów czy Persów. Do dzisiaj opowieści o bezlitosnych armiach Czyngis-Chana, tureckich Seldżuków i mało znanego w Polsce Tamerlana mrożą krew w żyłach.
Narody kaukaskie po obu stronach majestatycznych pasm górskich mają tę szczególną przypadłość – każdy chce być najlepszy, najstarszy czy też najbardziej pokrzywdzony przez historię. Ma to swój urok, by wywodzić narodowe korzenie od potomków biblijnego Noego, Abrahama czy mitycznych bóstw greckich. Mimo to gdy uważnie zapoznamy się z historią tego rejonu, natychmiast okaże się, że można obejść się bez ideologii. Badania archeologiczne wykazały, że człowiek europejski („Człowiek z Dmanisi”) przybył właśnie z Kaukazu, gdzie żył już 1,8 mln lat temu. Tutaj w starożytności istniały rozwinięte technicznie cywilizacje Urartu (XIII–VIII wiek p.n.e.) czy Diaocha (XII–VIII wiek p.n.e.).
Zachwycające swoim wykonaniem misterne rękodzieło z epoki brązu można dziś obejrzeć w Muzeum Narodowym w Tbilisi i w jego oddziale na wschodzie Gruzji, w Sighnaghi. Uprawa winogron i produkcja wina mają w Gruzji ponad 7 tys. lat tradycji!
Zobacz także: Historia Gruzji – Wstęp
Kolejna część za 2 tygodnie.
